Έξοδος...μέσα στην οικονομική κρίση

Τη στιγμή που ο Έλληνας κατακλύζεται από φοροεπιδρομές, χρέη, κουρέματα, χτενίσματα και ξυρίσματα, τη στιγμή που η διαβόητη οικονομική κρίση αποτελεί τη μόνιμή κουβέντα, που η ψυχολογία όλων είναι στο ναδίρ, είναι και η στιγμή που είναι πιο επιβεβλημένη από ποτέ η έξοδος από τη μίζερη καθημερινότητα.

Για να επιτευχθεί αυτή η έξοδος λοιπόν, η ψυχολογική, απαιτείται συνήθως και η φυσική μας έξοδος από το σπίτι και τον θρόνο μας, μπροστά από την τηλεόρασή μας.

Η αλήθεια είναι πως ο Έλληνας δεν σταμάτησε να βγαίνει. Ούτε και θα σταματήσει ποτέ. Είναι τόσο έντονα χαραγμένο στο DNA του νεοέλληνα το στίγμα του φραπόγαλου που δεν πρόκειται να αφομοιωθεί ποτέ με τον Βορειοευρωπαίο και τις συνήθειές του. Αν αμφιβάλετε γι' αυτό που λέω, σκεφτείτε τον εαυτό σας να μη βγαίνει από το σπίτι όταν αρχίσουν εκείνες οι ηλιόλουστες μέρες. Να μένει σπίτι, ή στη δουλειά γιατί υπάρχει κρίση και δεν έχει χρήματα. Απίθανο...Σίγουρα θα ξεκλέψει χρόνο, θα κόψει από αλλού αλλά θα την κάνει την εξοδούλα του.

Θέλω να καταλήξω πως όσο και αν μειώθηκαν οι "ακριβές" έξοδοι, βλέπε μπουζούκια, ποτά, ακριβά εστιατόρια, ο Έλληνας (και είμαι περήφανος που το λέω αυτό) είναι γεννημένος χαβαλές. Θα δουλέψει σαν το σκυλί (πλέον δεν τον παίρνει να κάνει και αλλιώς), θα ζοριστεί, θα κλαφτεί, αλλά ένα καφεδάκι στην παραλάια θα το πιεί. Ένα ουζάκι με ένα μεζεδάκι θα τα τιμήσει...Και αν έρθουν τα δύσκολα στο τέλος του μήνα, θα βγει για καμιά τσάρκα, θα πάει για χαρτάκι σε φιλικό σπίτι(και αυτό έξοδος είναι), θα μειώσει το κάπνισμα, άντε στη χειρότερη θα τον κεράσει ο ματσό κολλητός...

Δεν είναι τυχαία η φράση που όλοι μας έχουμε κάποτε χρησιμοποιήσει "Ρε φίλε δεν έχω μία! Ουτε για καφέ δεν έχω να πάω!" και όχι "ούτε ψωμί δεν έχω να πάρω!" Δηλαδή μας είναι πιο απαραίτητος ο καφές??? Όχι. Απλά έχουμε ταυτίσει τον καφέ, το χάζι το κοινωνικό σχόλιο και ό,τι άλλο αντιπροσωπεύει αυτός, με την βασικότερη μορφή τροφής για να θρέψουμε την πείνα μας για διασκέδαση. Ακριβώς όπως έχει ταυτιστεί το ψωμί με την βασικότερη μορφή τροφής για να θρέψουμε την κυριολεκτική μας πείνα.

Φυσικά υπάρχουν και οι περιπτώσεις συνανθρώπων μας που ζουν στην πραγματική φτώχεια και δεν αναφέρομαι σε αυτούς...Εκεί η σίτιση είναι όντως το βασικό πρόβλημα. Αναφέρομαι σε μας τους μικρομεσαίους.

Θα προσαρμοστούμε λοιπόν εμείς σαν χαμαιλέοντες για να μείνουμε γνήσιοι χαβαλέδες. Ίσως εξελιχθούμε σε νέο είδος...πιο ανθεκτικό...τους χαβαλέοντες..!